Karakteristieke smaak en bleke huid

Ontdek de karakteristieke smaak van de Noord-Hollandse blauwe kip, waar de Joodse gemeenschap mee wegliep. Purmerend had al in de 15e eeuw marktrechten, en was regionaal een belangrijke stad vanwege zijn veemarkt. Koeien, kalveren, paarden, varkens, geiten, bokken en ook pluimvee waren te koop. Daarnaast kon de regio hier ook zijn groenten, kaas en vis halen.
Een opmerkelijke kip op deze markt was de Noord-Hollandse Blauwe, die je hier vanaf 1934 kon kopen. Deze kip is genoemd in de catalogus ‘De Ark van de Smaak’, van Slow Food. Het is een catalogus van kleinschalige kwaliteitsproducten die horen bij een specifieke cultuur, historie of traditie van een streek of land.

Amsterdamse Joodse gemeenschap
De relatief rijke Amsterdamse Joodse gemeenschap had behoefte aan (koosjer) gevogelte met grote dijen en borstfilets van zacht wit vlees en de kleur van een koekoek. De Noord-Hollandse Blauwe is speciaal gefokt om aan deze vraag te voldoen. Het ras is een kruising tussen zware lokale rassen, de Mechelse hoenders en de Engelse Plymouth Rock. De Hollandse Blauwe is goed geconditioneerd voor het Nederlandse klimaat, zeer winterhard, maar heeft veel meer ruimte nodig dan andere pluimveerassen. Ze werden geslacht volgens de koosjere traditie.
De zware dijen en borstfilets van zacht wit vlees hebben een karakteristieke smaak. De traditie van het vetmesten van deze vogels na de 13e week met magere melk en gerst, zorgt voor een zeer wit en sappig vlees, zowel in de borsten als in de dijen. De zeer bleke huid van deze kip was erg belangrijk in de Joodse keuken. Hier heeft de kleur wit een speciale betekenis.
De schotel uit de Joodse keuken "kibbensoeb" of kippensoep wordt traditioneel gemaakt met de Noord-Hollandse Blauwe kip en verschillende ongeschilde groenten ("The Jewish Cuisine" van Claudia Roden, 2002). Tegenwoordig is het ras zelden op de markt verkrijgbaar. Ze worden voornamelijk thuis gehouden en geconsumeerd in de Joodse gemeenschap.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog verdween een groot deel van de traditionele markt. Veel relevante informatie over het ras werd vernietigd. Na de Tweede Wereldoorlog nam het aantal pluimveemarkten in Amsterdam af en werden de lokale rassen vervangen door meer concurrerende en sneller groeiende Amerikaanse rassen. De laatste officiële pluimveehouderij sloot in 1977. Sommige van de voormalige werknemers bleven de vogels houden en dus zijn deze vogels door hobbyfokkers gered van het verdwijnen.